Авам дек мием гын…

Ик ӱдыр ӧрдыж ялыш марлан каенат, кастене кочкаш шичмышт еда эре тыге ойлен: «Авам дек мием гын, шер теммеш кочкам ыле». «Мом вара тугайым нуно аваж дене кочкын иленыт?» - шонен марийже. «Айда, ават дек каена, шер теммеш кочкын толат», - манын икана ватыжлан.

Миен шуыныт, кочкы-ныт-йӱыныт, малаш возыныт. Веҥе мален огыл, йышт гына ончен киен. Теве оньыкуваже кынелын да коҥга ончылно корка дене шинчыше вӱрым парняж дене оҥешыже шӱралтен. Тунамак тӱньык гыч лектын каен. Ватыжат тугак ыштен.

Веҥат кынелын да, коҥга воктек миен, парняжым вӱрыш чыкалтен, киндыгольмеш, тулвондеш йыгалтен. Нунышт вигак чоҥештеныт. Вара шке оҥешыжат шӱралтен ончен - шкежат почешышт чоҥештен.

Тӱньык гыч лектынат, кӱшнӧ тылзым нултен шинчыше аваж ден ӱдыржым ужын. Тӱньык гыч чоҥештыше моло арверат туштак кийылтын. «Саде мутетым ит ойло, саде мутетым гына ит ойло», - уэш-пачаш пелешткален аваже. Мом ойлымым умылыде, ӱдыр «высмылла» манын колтен. Ты мутым пелештен шуктен веле, аваж ден ӱдыржат, киндыгольмо ден тулвондат ӱлык волен возыныт. Тугеже, ӱдыр «высмылла» мутлан верч шер теммеш кочкын кертын огыл улмаш.

М. ГАРЕЕВА.