Монча оза дене вашлиймаш

Ачам монча гыч толят, мыйже вигак куржым. Монча дек шуде, вӱдкорка колдыртатымым кольым. Пылышемлан шокта дыр манын, мурым муралтышым - тыге пешыжак лӱдыкшӧ огыл. «Высмылла» манылден, монча ончык пурышым, омсам комдык почын шындышым - палынем, кӧ корка дене колдыртата. 

Уремыште йӱштӧ. Мончам вигак тӱтыра нале… А тӱтыраште чара вачым да лектын вочшаш гай карлыше кугу канде-канде шинчам ужылалтышым. Монча оза ӱмбакем пеш тӱткын онча. Лӱдмем дене мыняр гана высмылтымемым омат шарне, омсам шӱкальым да пӧртыш куржым. «А-а-а! Высмылла, высмылла, высмылла!» - уэш-пачаш пелешткалем. Мӧҥгӧ вашкерак миен шунем, но йолем верыште тошкештме гай вел чучеш. Пӧртӧнчыл омсам кучымек гына вуйышкем толын пурыш: «Ачам пошкудо пӧръеҥым мончаш ӱжын ыле вет!..» Чонем лушкыш, да шинчавӱдем йоген кайыш, уло йӱкын воштылаш тӱҥальым. Мыйже йӧра, чыла умылышым, а пошкудо пӧръеҥын ушыжак кайыш дыр...