Мутат уке, чыла коҥгажат сай лийын огыл, но уста оптышо маркыжым кучаш тыршен. Уда лийын гынат, мыланна ойлен огытыл. Но йӧнысыр случайжым шкеак каласкала ыле. Иктыже Ушмен ялыште коҥгам оптымыж годым лийын. Коҥгам оптымо пӧртыштӧ вате ден марийже эре шургеныт. А коҥга оптышо кузе нунын коклаш пура? Шыпак опта, шона. Йӧратымашышт тыгай, очыни. Ни кермычым, ни растворым жапыштыже ямдылен конден огыт шукто. Туге гынат паша мучашке лишемеш. Тӱньыкымат нӧлтал шында. Волен, олтен ончем манмыж годым ӱрлыкшӧ шалт тодылалтеш, да коҥга шаланен возеш. Ачам арвержым погалтат, «тау» манын лектын кая. Мутат уке, тетла тудым тиде ялыш коҥга опташ ӱжын огытыл. Пашам ыштымет годым воктенет порым шонышо еҥ-влак лийышт, шонем.
Вес гана шкенан ялыште Мытрий йолташыжлан коҥгам оптен. Суртозан кугу эргыжым пӧртвуйыш кӱзыктат. А ӱлнӧ рвезын кок йолташыже, мыскарам ышташ йӧратыше Вася ден Борис, ончен шогат. Суртозан пӧртыштӧ улмыж годым кӱшнӧ шинчыше Гришалан «Тӱньык рожетым кепкет дене петыре!» манын кычкырат. Тудыжо умылен ок шукто, но петыра. Кузе уке гын, вет йолташ-влак шӱдат! Чыла шынден шуктымек, ӱлыкӧ вола. Кумытынат, теҥгылыш шинчын, мо лиеш манын, вучаш тӱҥалыт. А тиде жапыште кок Мытрий, коҥгам оптен пытарыме лӱм дене шӱдӧ граммым пыштен, Аймелык акан, чоклен, коҥгаш пум пыштымыжым ончат. Тудо кукшо пум, кумыжым налын, коҥгаш ылыжта. Ондак коҥга шикшым шупшмо гай лиеш (Кӧ ок пале гын, коҥган тягыже, шикш шупшмыжо сай лийшаш. Уке гын, пу сайын ок йӱлӧ.). Но кенета коҥга аҥ гыч пӧрт кӧргыш шикш лекташ тӱҥалеш.
Ача верже гыч вурт тӧрштен кынелеш. Чыла сайын ыштеныс, молан тыге? Юшка-влакым шупшкедаш пижеш. Мытрий йолташыжат ӱмбакыже ӧрын онча. Ватыжат «Мо лийын? Молан шикш пӧртыш лектеш?» ӧрын йодеш. Писын оралтыш лектын, пӧртвуйыш ончат - тӱньык гыч шикш ок лек. Адак куржын пура. Молан шикш тӱньыкыш ок кай? Ӧрыныт. Пӧрт шикш ден темын. А Васлий ден Борис шыпак воштылыт. Чылан оралтыш лектыт. Кок Мытрий, теҥгылыш шинчын, тамакым ылыжтат да кӱшкӧ, тӱньыкыш ончат. Мом ышташ? «Эргым, тоям налын, тӱньык рожым шуркален ончет ала?» манын, Гришам пӧртвуйыш кӱзыктен колтат. А тудыжо, кӱзен, тояжым шуралтымыж годым кепкыжым шыпак налеш, да шикш нӧлталалт кая. Чылан кугун шӱлалтен колтат, вет Гриша шикшлан корным почын! Тунамак коҥга оптышет, урем гоч магазиныш миен, ик кило пряникым налеш да Гришалан кучыкта. А Аймелык ака, уэш коҥгам ылыжтен, йӱлымыжым куанен ончен, ӱстелым пога. Йоча-влак, воштыл-воштыл, пряникым кочкыт. Тольык ачам гына шонымашеш кодын: «Молан тыге лийын? Вет тыге лийшаш огыл ыльыс…»