Пӧртыштӧ кычальыч, ышт му. Уремыш лектыч, а туштыжо мардеж! Коляиге-влак тудын деч пырчат ышт лӱд. Каяш тарванышт. Писын ошкедат. Курык деке миен шуыч. «Ынде ме йомна, умбакыже корным огына пале», - шоналтышт икмынярже. «Айста шелалтына. Те кумытын корно дене кычалыда, ме нылытын чодыраш каена, а кодшыжо, ял мучашыш шуын, кажне пӧртыш пуреда, йодыштыда», - пелештыш иктыже. Тыгай ой дене чылан келшышт.
Коляиге-влак кушто гына ышт кошт, но аваштым ышт му.
Тиде жапыште куголя ложашым налын толеш! Ложашым лугалтен, перемечым ышта. Тамле кочкышым кÿктен луктешат, игыже-влакым кочкаш ÿжаш кая. Ончалеш - нигӧ уке. Пӧрт мучко кычал савырныш, ойгыраш шинче.
Уремыште йӱр оптале. Иге-влак, тамле пушым шижын, шкеак пӧртышт воктеке кудал тольыч. Нуно лавырген пытеныт. Куголя авашт чылаштым, мушкын, кашташ сакалыш.