Ик эрдене сӧснам пукшаш лектым. Ончем: чывем шагал улмо гай чучеш. А кастене чыла петыренам ыле. Икманаш, лу вуй веле. Ни шичме верыштышт, ни йырым-йыр эсогыл пунат ок кой. Пӧртыш пурымек, пелашемлан ойлем: «Чывына шагалемын, ала-куш пуреныт». «Ала пушара толын лектын, ала пырыс чывым нумалаш тӱҥалын», - вашештыш пелашем. «Но ик пырче пунжат укес», - ӧрынам мый.
Вес кечын уэш вӱташ лектым. Шым вуй чывем веле кодын. Ӧрым. Мом ышташ? Кузе лияш? Тыге чыве деч поснат кодаш лиешыс! Кувавам ойла ыле: «Пӧръеҥ виян лийже манат гын, чыве шӱрым пукшо». Тыге пелашемат вийдымыш савырнен кертеш вет!
Кечываллан кочкаш пышташ лекмем годым вӱташте чывын чыр-чор йӱкшӧ шоктыш. Куржын миен, омсам почын колтышым. Сӧсна умшаште пел чыве веле коеш! Теве-теве кочкын пытара! Чорикын кычкырал колтышым, да мо пайдаже? Сӧсна умшасе чывыж дене пӧлемышкыже пурен йомо. Пелашемым ӱжын луктым. Сӧсналан вигак вес шокшо пӧлемым ыштен, тушко ойырен кодышна…».