Но теве изишак подылеш гын… Уда пашам ыштылеш манын ида шоно. Вашлият гын, тыйын пагытет уло-укем ок йод, тудым колышт да ойласе - да точка. Садлан тудым палыше-шамыч тӱрлӧ амалым муын шылашак тыршат. Теве мыят теҥгече тудын шинчаш логальым. «Кузе утлаш?» шонем, а тудо шкеак полшыш. Марий улеш гынат, мыйым кӱлеш верыш рушла колтыш.
- Кушко колтышыч, тушко каем, - маньымат, сыпырышым веле. Умшажым карен шоген кодо.
А ик кече пошкудемын ватыже кочывӱдым йоктарен, пелашыжым куатшым аклаш йодын. Тудыжо мыняр гана дегустацийым эртарен, шкеже гына пала. Пала гын? Но тудым ужшо-влак деч йодыда гын, «Тиде айдеме руштыныс» маныт. Руштын гынат, кутыраш кӱлеш. Ватыже чытен кертын огыл, «Мий, шаҥгырак пошкудо пурен ыле, можыч, иктаж-мо кӱлын?» манын. А тудлан тиде веле кӱлын, лӱҥгалт-лӱҥгалт, пошкудыж дек лектынат ошкылын.
Пошкудышто мончаш миен толшо-шамыч чайым йӱыныт. Озавате «Ачана мончаште, пырля мушкылт толза» малдалын.
- Тугеже, мыят - мончаш, - манын лектын ошкылын. Вургемжым кудашынат, шокшо мончаш пурен шогалын.
- Мончаш толынат гын, лакаш кӱзен шич, а мый мушкылтам, - каласен суртоза.
Ала ноен, ала кочывӱд кертын, лакаште шинчышет нерым шупшашат тӱҥалын. Озан «Айда пӧртылына» манын тӱкалымыжлан вурседалын, сырен, кид дене лупшкедылын.
- Э-э, тыге лийшын, малыже, айнат, помыжалтын пӧртылеш, - манын оза. Монча гыч лекшыжла, шоналтыде, тулым йӧртен коден.
Йӱд. Мончаште тугай пычкемыш. Малышет помыжалтеш, кушто улмыжымат огеш умыло. Кидше дене ниялтен колта, ала-мо оҥа гай чучеш, йолжо дене чумал онча - оҥа, шкенжым капшым ниялтен колта - чара улеш. «Ой, юмыжат, ала мый уже тушто, узьмакыште улам? Ала мыйым тоенат пыштеныт? А молан чара, Адамын вургемже дене улам? Тугеже, мыйым патологоанатом деке «унала» конденыт, справкылан верч? Мыланем нимогай кагазат огеш кӱл», - ушыштыжо «весела» ой-влак пӧрдаш тӱҥалыныт. Тарванаш тӧчен, вес велым кидше дене ниялта - нимоат уке. «А-ха, мый кушто дыр улам», - шоналта. Пычкемышыште тарванаш тӧчымыж дене ведра, таз ӱмбак шуҥгалтеш. Монча кӧргыштӧ тугай йӱк-йӱан тарвана, монча ият лӱдмыж дене лектын куржын да ындыжым пӧртылаш огешат вашке, маныт.
Йӱшет ик-кок секундышто айненат колта. Ушышкыжо кастене пошкудо дек мончаш мийымыже толын пура. Омсам муын, тӱжвак лектеш да вигак мӧҥгыжӧ ошкылеш.
Тыгеракын пошкудо ик-кок кечылан йомо. Ик эрдене ужам, шӱргыжлан лейкопластырь дене макияжым ыштенат, оралтыштыже погынышо сурт сомылым ыштылеш. «Мо лийыч?» манмемлан, «Лийшаш паша лийын» манын, ынде шкеже шыле.
Тылеч вара пошкудо ик тылзе наре умшашкыже кочывӱдым ыш нал, а вот мончаште мо лиймым эше ик тылзе гыч веле воштыл-воштыл ойлыш. «Кочывӱд чалемаш полшыш» маншыла, ошемше ӱпшым ниялтыш.