Ик кече шудым пуртышна. Еҥ-влак погынышт, вӱта коклаш шудым вашке гына кышкен нальыч. Кочкыч-йӱыч, мӧҥгышт шаланышт. Эрлашыжым ончем, мариемын вуйжо коржеш. «Тиде еҥын мокмыр вет, - шонем семынем. - А мутланенна ыле коктын шорыкым тӱредаш. Вуйым паремдаш кочывӱд кӱлеш. Ик кленчам налат гын, мокмырлан шуко лиеш, паша ышташ кумыл пыта».
Шуко жап шонкалышымат, поген кодымо кленча пундаш аракам шарналтышым. Кленчам лукмылан марием куанен колтыш. «Эмым шуко огыт йӱ, совла дене гына йӱыт», - ойлем мыйже.
Аракам совлаш йоктарен, пелашемлан шуялтышым. Тудо йӱын колтыш. Мый эскерем. Шӱргыжӧ йошкаргыш, пӱжалт лекте. Вара эше ик совлам, весым йӱктышым. Чержым сеҥышна. Вӱташ лектын, изи пачан чыла шорык-влакым тӱредна. Кечывал кочкышымат ыштышна, мокмыр манмет пытен.
Ала мыйын опытем иктаж еҥлан полша, шонем. Вет, чынак, черлылан ик ганаште шуко эмым огыт йӱктӧ. Пытарен йӱат да илыше кодат гын, вес чер дене черланет.