Курыкым ончен, курык от лий

Пареҥгым шындыме-лукмо сайын пошкудо татар ялыште илыше ик павай ушыш толын пура. Ватыже улмо годым вольыкымат ашненыт, пакчамат шынденыт. Эше, мемнан ялыш толын, шке пунымо кандырам, йыдалым ужалат ыле. Ватыже колымек, павайлан илаш йӧсырак лийын, очыни. Вольыкым ашнен огыл, но шошым, еҥ пакчам шындыме годым, тудат пакчаште шогылтын. Изиш тидым-тудым шындылын. Ачам бригадирлан ыштыш. Саде павай колхозлан кандырам пунен, ачам туддеч кандырам наледа ыле.

Ик шошым ачам тудо павай дек кандыралан миенат, пакчаштыже яра йыраҥым ужын. «Ахмет, вара, илышет кузерак?» - йодын ачам. «Средний», - вашештен павай. «Тидыжым кузе умылаш?» «Теҥгече еҥ дене тӧр пареҥгым шындышым, а таче шындыме пареҥгемым кӱнчен луктым». «Молан?» «Молан, молан, кочкаш кӱлеш», - вашештен тудыжо.

Авамын «Курыкым ончен, курык от лий», «Вакшышетлан кӧра йолетым шует» манме калыкмутшо эре ушыштем. Кызытсе жапыште пашам ыштыде гына улан илаш шонышо, пашам пӱжвӱд лекмеш ыштен, улан илыше пошкудылан кӧраныше еҥ-влак нергенат тыге каласаш лиеш, шонем.

А. АРТАМОНОВА.